ਕਾਂਡ – 12-----
ਮੈਂ ਉਠ ਕੇ ਕੈਥੀ ਦੇ ਫਲੈਟ ਵਿਚ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤਰਸੇਮ ਬੈਠਾ ਨਾਸ਼ਤਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਭਰਪੂਰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਾਸ਼ਤਾ-ਆਂਡੇ, ਬੇਕਨ, ਬੀਨਜ਼, ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਹੀ। ਕੈਥੀ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਹਾਲੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਬਣਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਤਰਸੇਮ ਹੌਲੇ ਜਿਹੇ ਬੋਲਿਆ, “ਏਨੀ ਸੇਵਾ ਤਾਂ ਯਾਰ ਕਦੇ ਨਵੇਂ ਵਿਆਹ ਵੇਲੇ ਨਹੀਂ ਹੋਈ!”
“ਰਾਤ ਕਿੱਦਾਂ ਰਹੀ?”
“ਥੈਂਕ ਯੂ ਯਾਰ! .... ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਨ੍ਹੇਰੇ ’ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਆਂ, ਸਾਡੀਆਂ ਤੀਮੀਆਂ ਤਾਂ ਨਿਰੀਆਂ ਮੱਝਾਂ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੁਝ ਪਤਾ ਈ ਨਹੀਂ!”
ਮੈਂ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਸੈਂਡੀ ਆਪਣੇ ਨਾਂ ਉਪਰ ਖਰਾ ਉਤਰਦੈ ਕਿ ਨਹੀਂ?”
ਪਹਿਲਾਂ ਉਹ ਸ਼ਰਮਾ ਗਈ ਤੇ ਫਿਰ ਹੱਸਣ ਲੱਗੀ।
ਹੁਣ ਤਰਸੇਮ ਕੈਥੀ ਦੇ ਘਰ ਲਗਾਤਾਰ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ। ਉਸ ਦਾ ਹਰ ਵੀਕ ਐਂਡ ਕੈਥੀ ਵੱਲ ਹੀ ਨਿਕਲਦਾ। ਕੈਥੀ ਨੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਬਦਲ ਕੇ ਵੀਕ ਐਂਡ ਵਿਹਲੇ ਵਾਲਾ ਕੰਮ ਲੈ ਲਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਤਰਸੇਮ ਨਾਲ ਵਕਤ ਗੁਜ਼ਾਰ ਸਕੇ। ਕੈਥੀ ਨੂੰ ਤਰਸੇਮ ਵਰਗਾ ਹੀ ਬੰਦਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਜੋ ਕਿ ਵੀਕ-ਐਂਡ ’ਤੇ ਹੀ ਆਵੇ ਤੇ ਬਾਕੀ ਦਿਨ ਉਸ ਨੂੰ ਤੰਗ ਨਾ ਕਰੇ।
------
ਉਹ ਹੁਣ ਜੇ ਕਦੇ ਮਿਲਦਾ ਤਾਂ ਕੈਥੀ ਘਰ ਹੀ ਮਿਲਦਾ। ਵੀਕ-ਐਂਡ ’ਤੇ ਮੈਂ ਵਿਅਸਤ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਬੀਟਰਸ ਵੱਲ ਜਾ ਨਾ ਸਕਦਾ। ਜੇ ਕਦੇ ਜਾਂਦਾ ਵੀ ਤਾਂ ਖੜ੍ਹਾ-ਖੜ੍ਹਾ ਹੀ। ਕੈਥੀ ਮਿਲਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦੀਆਂ ਹੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਹ ਦੱਸਦੀ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਇਆ ਕੈਥੀ ਦੀ ਉਸਤਤ ਵਿਚ ਗੀਤ ਗਾਉਣ ਲੱਗਦਾ। ਉਹ ਤਰਸੇਮ ਦੀ ਕਾਹਲ ਦੀਆਂ, ਉਸ ਦੀ ਮਸਤੀ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਬੜੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਕਰਦੀ। ਉਹ ਉਸ ਲਈ ਆਏ ਦਿਨ ਫੁੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ। ਕੈਥੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ।
------
ਉਹ ਮਿਲਦਾ ਤਾਂ ਕੈਥੀ ਦੀਆਂ ਵਡਿਆਈਆਂ ਮਾਰਨੋਂ ਨਾ ਹਟਦਾ। ਕੈਥੀ ਵਿਚ ਬੀਟਰਸ ਨਾਲੋਂ ਕਈ ਗੁਣ ਵਾਧੂ ਸਨ ਜਿਹੜੇ ਕਿ ਬਾਹਰੋਂ ਦਿਸਦੇ ਸਨ ਪਰ ਸੀਰਤ ਵਿਚ ਉਹ ਬੀਟਰਸ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਹੁੰਦੀ। ਮੈਂ ਕਦੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ , ਪਰ ਤਰਸੇਮ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕੈਥੀ ਨੂੰ ਇਵੇਂ ਹੀ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ। ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿਚ ਕਿਹਾ, ‘‘ਕੈਥੀ ਦੱਸਦੀ ਸੀ ਕਿ ਤੂੰ ਫੁੱਲ ਬੜੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਨਾਂ, ਬੜੇ ਪੈਸੇ ਖ਼ਰਚਦਾਂ ਫੁੱਲਾਂ ’ਤੇ।’’
‘‘ਕਿਥੋਂ ਯਾਰ! ਪੈਡਿੰਗਟਿਨ ਸਟੇਸ਼ਨ ’ਤੇ ਇਕ ਫੁੱਲ ਵਾਲਾ ਦੋਸਤ ਬਣਿਆ ਹੋਇਐ, ਲੇਟ ਨਾਈਟ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ਫੁੱਲ ਜ਼ਰਾ ਸਸਤੇ ਦੇ ਦਿੰਦਾ, ਪਰ ਇਕ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦੇਵਾਂ ਕਿ ਜਿੱਦਣ ਫੁੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵਾਂ, ਓਦਣ ਬਹੁਤ ਚਿੰਬੜਦੀ ਐ।’’
-----
ਬੀਟਰਸ ਆਮ ਗੋਰੀਆਂ ਵਾਂਗ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜਾਂ ਗ਼ਮ ’ਤੇ ਬਹੁਤੀ ਉਲਾਰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਔਰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ਦਾ ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੇਰੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ’ਤੇ ਵੀ ਕਦੇ ਕੋਈ ਚਾਅ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਇਆ। ਮੁੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਨ ’ਤੇ ਜ਼ਰੂਰ ਕੁਝ ਲੈ ਦਿੰਦੀ। ਮੁੰਡੇ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਠੀਕ ਹੀ ਸਨ। ਕਦੇ ਕੋਈ ਜ਼ਿਦ ਨਾ ਕਰਦੇ। ਛੋਟਾ ਜੌਹਨ ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਢਿੱਲਾ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਵਿਚ ਲੱਗਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਵੱਡਾ ਡੈਨੀ ਗੰਭੀਰ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਕੰਮ ਰੱਖਦਾ। ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਪੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਕੈਥੀ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਪਾਲ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਉਮਰ ਦਾ ਹੀ ਸੀ। ਕਦੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਆ ਜਾਂਦਾ। ਡੈਨੀ ਉਸ ਨਾਲ ਵੀ ਬਹੁਤੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰਦਾ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਜੌਹਨ ਘੁਲਿਆ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਡੈਨੀ ਬਾਰੇ ਬੀਟਰਸ ਕਹਿੰਦੀ- ‘‘ਇਹਦਾ ਪਿਓ ਬਹੁਤ ਉੱਚੇ ਘਰਾਣੇ ’ਚੋਂ ਸੀ, ਉਹ ਵੀ ਇਸ ਵੇਲੇ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਅਫ਼ਸਰ ਹੋਏਗਾ, ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ ਵੀ ਇਕ ਦਿਨ ਵੱਡਾ ਆਦਮੀ ਬਣੇਗਾ।’’
-----
ਬੀਟਰਸ ਕਈ ਵਾਰੀ ਮੇਰੀ ਬਹੁਤ ਤਾਰੀਫ਼ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ। ਮੇਰੇ ਤੁਰਨ ਦੀ, ਮੇਰੇ ਠਰੰਮੇ ਦੀ, ਮੇਰੇ ਜਿਸਮ ਦੀ। ਥੋੜ੍ਹੀ ਤਾਰੀਫ਼ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਪਰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੰਗ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ। ਲੱਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਝੂਠ ਬੋਲ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਦਾ ਤਾਂ ਕਹਿੰਦੀ, ‘‘ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਕਰਨ ਲਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਰਹੀ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੈ ਕਹਿ ਦਿੰਨੀ ਆਂ।’’
-----
ਕਦੀ-ਕਦੀ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਗੋਰਿਆਂ ਦੇ ਸਮਾਜ ਦਾ ਹੀ ਹਿੱਸਾ ਹੋਵਾਂ। ਮੈਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ਹੀ ਸੋਚਣ ਲੱਗਿਆ ਸਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਖਾਣਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਤੋਂ ਹੀ ਪਸੰਦ ਸੀ, ਹੁਣ ਜਿਵੇਂ ਦੇਸੀ ਖਾਣੇ ਦਾ ਜ਼ਾਇਕਾ ਹੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹੋਵਾਂ। ਕਦੇ ਸ਼ੈਰਨ ਮੇਰੇ ਲਈ ਰੋਟੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਸਵਾਦ ਨਾ ਲੱਗਦੀ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਬਦਲ ਗਿਆ ਸਾਂ। ਪ੍ਰਿਤਪਾਲ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, ‘‘ਵੱਡਿਆ, ਤੂੰ ਤੇ ਯਾਰ ਸਾਡੇ ਵਿਚੋਂ ਲੱਗਦਾ ਈ ਨਈਂ, ਜਾ ਇੰਡੀਆ ਜਾ ਆ, ਵਿਆਹ ਨਾ ਕਰਾਈਂ, ਜੇ ਨਹੀਂ ਮਨ, ਬਹੁਤੇ ਨੂੰ ਪਏ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵੀ ਨਾ ਗਵਾ ਲਈਏ।’’
ਉਹ ਜਦ ਦਾ ਇੰਡੀਆ ਤੋਂ ਮੁੜਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਇੰਡੀਆ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਂਦਾ ਰਹਿੰਦਾ।
-----
ਇਕ ਸ਼ਨਿਚਰਵਾਰ ਮੈਂ ਲੇਟ ਤਕ ਕੰਮ ਕਰਨ ਦਾ ਮਨ ਬਣਾਇਆ। ਸ਼ਨਿਚਰਵਾਰ ਦੀ ਰਾਤ ਸ਼ਰਾਬੀਆਂ ਦੀ ਰਾਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਝਗੜਿਆਂ ਦੀ ਰਾਤ। ਟੈਕਸੀਆਂ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਰਾਤ। ਪਰ ਪੈਸੇ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਅਗਲੇ ਹਫ਼ਤੇ ਮੇਰੀ ਕਿਸ਼ਤ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਵਾਧੂ ਕੰਮ ਕਰਨ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸ਼ਤ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਘੱਟ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕੰਮ ਖ਼ਤਮ ਕਰਕੇ ਬੀਟਰਸ ਵੱਲ ਹੀ ਆ ਗਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਦੱਸਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਹ ਜਾਗਦੀ ਮੈਨੂੰ ਉਡੀਕਦੀ ਪਈ ਸੀ।
-----
ਤੜਕਸਾਰ ਬੀਟਰਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਜਗਾਇਆ। ਅੰਤਾਂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਆਈ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਵਕਤ ਦੇਖਿਆ। ਚਾਰ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸੀ। ਬੀਟਰਸ ਬੋਲੀ, ‘‘ਇੰਦਰ, ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਦੇਖ ਜ਼ਰਾ, ਕੈਥੀ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਲੱਗਦੀ ਐ।’’
ਮੇਰੇ ਉਠਣ ਤਕ ਬੱਚੇ ਵੀ ਉਠ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਏ। ਤਦ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਚਲਿਆ ਕਿ ਪਾਲ ਵੀ ਇਥੇ ਹੀ ਸੀ। ਜ਼ਰੂਰ ਕੈਥੀ ਤੇ ਤਰਸੇਮ ਬਾਹਰ ਗਏ ਹੋਣਗੇ। ਜਾਂ ਉਵੇਂ ਵੀ ਤਰਸੇਮ ਆਏ ’ਤੇ ਕੈਥੀ ਪਾਲ ਨੂੰ ਬੀਟਰਸ ਵੱਲ ਭੇਜ ਦਿੰਦੀ। ਸ਼ਰਾਬ ਪੀ ਕੇ ਕੈਥੀ ਨੇ ਖਰਮਸਤੀਆਂ ਵੀ ਕਰਨੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਤਰਸੇਮ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਗਾਊਨ ਪਾਉਂਦਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾਂ ਅੱਧ ਨੰਗਾ ਤਰਸੇਮ ਖੜ੍ਹਾ ਦਿੱਸਿਆ। ਕੈਥੀ ਗੰਦੀਆਂ-ਗੰਦੀਆਂ ਗਾਲ਼੍ਹਾਂ ਕੱਢਦੀ ਕਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, ‘‘ਤੂੰ ਪਾਕੀ ਹਰਾਮੀ, ਦਫ਼ਾ ਹੋ ਜਾ ਮੇਰੇ ਘਰੋਂ, ਆਪਣੀ ਤੀਵੀਂ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚੋਂ ਉਠ ਕੇ ਐਸ਼ ਕਰਨ ਆ ਜਾਨੈਂ, ਜੇਬ ਵਿਚ ਤੇਰੇ ਕੋਕ ਲੈਣ ਜੋਗੇ ਪੈਸੇ ਨਈਂ ਹੁੰਦੇ, ਘਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਖ਼ਰਚੇ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਦੇਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਐ, ਤੁਸੀਂ ਪਾਕੀ ਉਹਨਾਂ ਚੜੇਲਾਂ ਜੋਗੇ ਈ ਓ, ਦਫ਼ਾ ਹੋ ਜਾ ਤੇ ਮੁੜ ਕੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਨਾ ਵੜੀਂ, ਵਾਪਸ ਜਾਹ ਉਸੇ ਮੁਸ਼ਕ ਮਾਰਦੀ ਤੀਵੀਂ ਕੋਲ।’’
-----
ਤਰਸੇਮ ‘ਪਲੀਜ਼ ਕੁਆਈਟ ਕੈਥੀ’ ‘ਪਲੀਜ਼ ਕੁਆਈਟ’ ਕਹਿੰਦਾ ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਕੈਥੀ ਸੀ ਕਿ ਬੋਲੀ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਰੌਲ਼ਾ ਸੁਣ ਕੇ ਹੋਰ ਗੁਆਂਢੀ ਵੀ ਨਿਕਲ ਆਏ। ਪਾਲ ਤੇ ਡੈਨੀ ਵੀ ਬਾਹਰ ਆ ਗਏ। ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਤਰਸੇਮ ਨੇ ਨੀਵੀਂ ਪਾ ਲਈ। ਕੈਥੀ ਵੀ ਕੁਝ ਕੁ ਝਿਜਕੀ ਤੇ ਫਿਰ ਬੋਲੀ, ‘‘ਇੰਦਰ, ਏਸ ਪਾਕੀ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇ ਮੁੜ ਕੇ ਮੇਰੇ ਘਰ ਨਾ ਵੜੇ, ਨਈਂ ਤਾਂ ਹੱਡੀਆਂ ਤੋੜ ਦੇਊਂ।’’
ਮੈਂ ਚੁੱਪ ਰਿਹਾ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੀ ਬੀਟਰਸ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਡੈਨੀ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗਿਆ, ‘‘ਤੇ ਤੂੰ ਪਾਕੀ, ਤੂੰ ਵੀ ਮੇਰੇ ਘਰੋਂ ਦਫ਼ਾ ਹੋ ਜਾ।’’ਬੀਟਰਸ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਣਿਆ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਚਪੇੜ ਮਾਰਦੀ ਅੰਦਰ ਲੈ ਗਈ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, ‘‘ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਹੀਦੀ, ਇਵੇਂ ਕਹਿਣਾ ਬੁਰੀ ਗੱਲ ਐ।’’
*****
ਚਲਦਾ
No comments:
Post a Comment