ਕਾਂਡ – 6ਹੁਣ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਚੌਕਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗਿਆ ਸਾਂ। ਖਾਸ ਤੌਰ ’ਤੇ ਬੀਟਰਸ ਦੇ ਘਰ ਨੂੰ ਜਾਂਦਿਆਂ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਘਰੋਂ ਆਉਂਦਿਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਡਰ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿ ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਨੂੰ ਹੀ ਨਾ ਕੋਈ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾ ਦੇਵੇ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਡਰ ਕੇ ਕੱਢੇ। ਇਕ ਦਿਨ ਬਿੱਲ ਮੈਨੂੰ ਹੈਰੋ ਰੋਡ ਉਪਰ ਜਾਂਦਾ ਦਿੱਸ ਪਿਆ। ਮੈਂ ਕਾਰ ਉਸ ਮਗਰ ਲਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਿਆ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਖੜ੍ਹ ਕੇ ਕਿਹਾ, ‘‘ਬਿੱਲ, ਓਸ ਦਿਨ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਤਕਲੀਫ਼ ਵਿਚ ਸੈਂ, ਦੱਸ ਤੇਰੀ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂ?’’
‘‘ਨੌਜਵਾਨਾ, ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਰੌਲ਼ਾ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਪੀਟਰ ਦੇ ਕਹਿਣ ’ਤੇ ਆਇਆ ਸਾਂ, ਜਾਹ ਐਸ਼ ਕਰ।’’
ਡਰਦਿਆਂ ਉਸ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੰਬ ਰਹੀ ਸੀ।
ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਂ ਨਿਸਚਿੰਤ ਹੋ ਗਿਆ। ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਬੀਟਰਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੱਸਿਆ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸੀ। ਉਹ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, ‘‘ਪੀਟਰ ਅਪਰਾਧੀ ਬੰਦਾ ਐ, ਜੇਲ੍ਹ ਵੀ ਕਟੀ ਐ ਉਹ ਨੇ, ਪਰ ਡਰਦਿਆਂ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਈ ਐ।’’
-----
ਮੈਂ ਬੀਟਰਸ ਕੋਲ ਅਕਸਰ ਰਾਤ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਉਥੋਂ ਹੀ ਕੰਮ ਉਪਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ। ਉਥੋਂ ਕੰਮ ਵੀ ਨਜ਼ਦੀਕ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਬੀਟਰਸ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧ ਰੱਖਣੇ ਜਿਥੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਬੁਰੇ ਲੱਗਦੇ ਸਨ ਹੁਣ ਓਨੇ ਬੁਰੇ ਨਾ ਲੱਗਦੇ। ਸਗੋਂ ਚੰਗੇ ਲੱਗਦੇ। ਉਸ ਦਾ ਸਾਥ ਮੈਨੂੰ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਲੁਤਫ਼ ਦਿੰਦਾ। ਉਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਹਿੰਦੀ। ਉਸ ਦਾ ਚਿਹਰਾ ਠੀਕ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਖ਼ੂਬਸੂਰਤ ਨਿਕਲ ਆਈ ਸੀ। ਲੱਗਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਦੋ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਮਾਂ ਹੋਵੇਗੀ।
-----
ਫਲੈਟਾਂ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਗਵਾਂਢੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ। ਜੇਈਮਰ ਰੋਡ ਉਪਰ ਰਹਿੰਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਨਵੀਆਂ-ਨਵੀਆਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਸੁਣਾਉਂਦੀ। ਉਹ ਦੱਸਣ ਲੱਗਦੀ, “ਬਾਹਟ ਨੰਬਰ ਵਿਚ ਜੁਆਇਸ ਰਹਿੰਦੀ ਐ, ਚਾਰ ਬੱਚੇ ਨੇ ਏਹਦੇ, ਚਾਰੇ ਕੌਂਸਲ ਲੈ ਗਈ, ਦਿਨ ਵਿਚ ਦਸ ਦਸ ਬੰਦੇ ਆਉਂਦੇ ਆ ਏਹਦੇ ਕੋਲ, ਕਈਆਂ ਨੇ ਇਹਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਕੀਤੀ ਹੋਈ ਐ, ਪਰ ਕੋਈ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ।”
“ਉਪਰਲੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ’ਤੇ ਜਿਹੀ ਮੈਰੀ ਰਹਿੰਦੀ ਐ, ਏਹਨੂੰ ਸੌ ਤੱਕ ਗਿਣਨਾ ਨਹੀਂ ਔਦਾ।”
“ਛੱਬੀ ਨੰਬਰ ਵਾਲੀ ਬਾਰਬਰਾ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਮੁੰਡਾ ਆਇਰਸ਼ ਤੋਂ ਐ, ਦੂਜਾ ਕਿਸੇ ਕਾਲੇ ਤੋਂ, ਕੁੜੀ ਕਿਸੇ ਚੀਨੀ ’ਤੇ ਐ ਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਟਰਕਿਸ਼ ਬੰਦੇ ਤੋਂ, ਸਾਰੇ ਓਹਨੂੰ ਯੂ. ਐਨ. ਓ. ਕਹਿੰਦੇ ਆ।”
“ਆਖਰੀ ਘਰ ਵਿਚ.... ਮਾਰਗਰੇਟ ਰਹਿੰਦੀ ਐ, ਓਹਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਸੱਪ ਪਾਲ ਰੱਖਿਐ। ਮੈਨੂੰ ਸੱਪਾਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰ ਲੱਗਦੈ।”
ਸਾਰੇ ਮੁਹੱਲੇ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਇਵੇਂ ਗੱਲਾਂ-ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਵਾਕਫ਼ੀ ਕਰਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਕੋਈ ਚਲਾਵੀਂ ਜਿਹੀ ਅਖ਼ਬਾਰ ਲਿਆਉਂਦੀ ਤੇ ਖ਼ਬਰਾਂ ਦੀ ਚੀਰ ਫਾੜ ਕਰਨ ਲੱਗਦੀ। ਟੈਲੀਵੀਜਨ ਦੇ ਸੀਰੀਅਲ ਦੇਖਦੀ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਾਤਰਾਂ ਨੂੰ ਅਸਲੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਜੋੜ-ਜੋੜ ਕੇ ਦੇਖਣ ਲੱਗਦੀ।
-----
ਇਕ ਸ਼ਾਮ ਮੈਂ ਬੀਟਰਸ ਦੇ ਘਰ ਗਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਬੇਚੈਨ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਬੋਲੀ, “ਅੱਜ ਪੀਟਰ ਸਕੂਲ ਨੇੜੇ ਮਿਲਿਆ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਉਪਰ ਰੋਅਬ ਪਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕੱਲ੍ਹ ਸਵੇਰੇ ਤੂੰ ਜ਼ਰਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਚੱਲੀਂ।”
ਅਗਲੀ ਸਵੇਰ ਬੀਟਰਸ ਮੈਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਐਜਵੇਅਰ ਰੋਡ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚੱਲ ਪਈ। ਛੋਟੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਉਪਰ ਕਾਰ ਘੁਮਾਉਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੀ ਬੋਲੀ, “ਇਸ ਕੁ ਵੇਲੇ ਇਥੇ ਕੁ ਦੁੱਧ ਵੰਡਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੁੰਦੈ।”
ਇੰਨੇ ਵਿਚ ਹੀ ਸਾਹਮਣਿਓਂ ਇਕ ਦੁੱਧ ਵਾਲੀ ਫਲੋਟ ਆਉਂਦੀ ਦਿੱਸੀ। ਇਹ ਪੀਟਰ ਹੀ ਸੀ। ਬੀਟਰਸ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਦਿਆਂ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, “ਇਹਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਜ਼ਰਾ ਰੋਕ।”
ਮੈਂ ਫਲੋਟ ਬਰਾਬਰ ਆ ਕੇ ਕਾਰ ਰੋਕ ਲਈ। ਬੀਟਰਸ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢਦੀ ਫਲੋਟ ਵੱਲ ਭੱਜੀ। ਪੀਟਰ ਫਲੋਟ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਦੌੜ ਪਿਆ। ਬੀਟਰਸ ਮਗਰੇ ਮਗਰ ਭੱਜਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਨਾਲੇ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਗਾਲ੍ਹਾਂ ਕੱਢੀ ਜਾਂਦੀ। ਪੀਟਰ ਅੱਗਿਓਂ ਇੰਨਾ ਤੇਜ਼ ਦੌੜਿਆ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਵੀ ਨਾ ਦੇਖਿਆ। ਬੀਟਰਸ ਇੰਨੇ ਗ਼ੁੱਸੇ ਵਿਚ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜ ਕੇ ਵਾਪਸ ਲਿਆਂਦਾ ਤੇ ਪੀਟਰ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚੋਂ ਸਦਾ ਲਈ ਨਿਕਲ ਗਿਆ।
ਬੀਟਰਸ ਨਾਲ ਮੈਂ ਕਾਫ਼ੀ ਘੁਲ਼ ਮਿਲ਼ ਗਿਆ ਸਾਂ। ਉਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੇ ਬੱਚੇ ਸਾਡੇ ਸੰਬੰਧਾਂ ਵਿਚ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਆਏ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੈਂ ਦਿਨ ਨੂੰ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਚਲੇ ਜਾਂਦਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਉਹ ਘਰ ਨਾ ਹੁੰਦੀ। ਹੁਣ ਉਸ ਦਾ ਛੋਟਾ ਮੁੰਡਾ ਵੀ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਹੀ ਨਰਸਰੀ ਜਾਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਵਿਹਲੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਧਰ ਓਧਰ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਦਾ ਤਾਂ ਕਹਿ ਦਿੰਦੀ ਕਿ ਸ਼ੀਲਾ ਦੇ ਘਰ ਗਈ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਸਹੇਲੀ ਸ਼ੀਲਾ ਨੂੰ ਮੈਂ ਮਿਲ ਚੁੱਕਾ ਸਾਂ।
-----
ਇਕ ਦਿਨ ਬੀਟਰਸ ਉਦਾਸ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਾਰਨ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਕੁਝ ਨਾ ਦੱਸਿਆ। ਫਿਰ ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਦਾਸ ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ। ਫਿਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂ ਟਾਲ ਗਈ। ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਵਾਈਨ ਦੀ ਬੋਤਲ ਪੀ ਕੇ ਬੋਲੀ, “ਇੰਦਰ, ਮੈਂ ਇਕ ਗੱਲ ਕਹਿਣੀ ਐ।”
“ਕਹਿ।”
“ਤੇਰੇ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ ਸੀ।”
“ਕੌਣ? ਪੀਟਰ?”
“ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੀ।”
“ਫੇਰ?”
“ਉਹ ਪੀਟਰ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਸੀ, ਹੁਣ ਪੀਟਰ ਜਾ ਚੁੱਕੈ ਤੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਹੱਕ ਜਤਾ ਰਿਹੈ।”
“ਫਿਰ ਤੂੰ ਕੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਐਂ?”
“ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਉਸ ਨੂੰ ਨਾਂਹ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਹੋ ਰਹੀ, ਉਸ ਦੇ ਹ¤ਕ ਤੋਂ ਮੁਕਰਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਇੰਦਰ, ਸੱਚ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਆਂ।”
“ਕੌਣ ਹੈ ਉਹ?”
“ਟੌਮੀ।”
“ਕੌਣ ਟੌਮੀ?”
“ਸ਼ੀਲਾ ਦਾ ਪਤੀ, ਜਿਹੜਾ ਕਦੇ ਕਦੇ ਸਕੂਲ ਮੂਹਰੇ ਮਿਲਦੈ।”
“ਜਿਹੜਾ ਥਥਲਾ ਕੇ ਬੋਲਦੈ?”
“ਹਾਂ ਉਹੀ।”
“ਫਿਰ ਬੀਟਰਸ, ਤੂੰ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਐਂ?”
“ਇੰਦਰ, ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ।”
“ਤੇਰਾ ਰਾਹ ਸਾਫ਼ ਕਰ ਦੇਵਾਂ? ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰੋਂ ਹਟ ਜਾਵਾਂ?”
“ਹਾਂ ਪਲੀਜ਼!”
ਉਸ ਨੇ ਬੱਚੇ ਵਾਂਗ ਸਿਰ ਮਾਰਿਆ।
ਮੈਂ ਗ਼ੁੱਸੇ ਵਿਚ ਉਠਿਆ ਤੇ ਮੁੱਕਾ ਕੰਧ ਵਿਚ ਮਾਰਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, “ਇੰਦਰ ਸਿਆਂ, ਤੂੰ ਉਲੂ ਦਾ ਪੱਠਾ....!”
-----
ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਮੈਂ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਹੀ ਲਾਏ। ਪੜ੍ਹਨ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਸ ਦਿਲਚਸਪੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਢਾਈ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਮੈਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੜ੍ਹਨ ਤੇ ਬੋਲਣ ਜੋਗੀ ਹੋ ਗਈ। ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਬਹੁਤੇ ਬੱਚੇ ਗੁਜਰਾਤੀ ਸਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤਾ ਦਿਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਦਾ। ਪੰਜਾਬੀ ਜੁਆਕ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਤਿੰਨ ਕੁ ਹੀ ਸੀ। ਗੁਜਰਾਤੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਤਿਉਹਾਰ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਮਨਾਏ ਜਾਂਦੇ। ਇਕ ਗੁਜਰਾਤੀ ਮੁੰਡਾ ਬੰਗੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਬੈਠਦਾ। ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਹਾਈ ਰੋਡ ਉਪਰ ਹੀ ਬੁਲਾ ਲਿਆ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਸੋਝੀ ਆਈ ਕਿ ਜੇ ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਪਤਾ ਚਲੇ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਮੈਂ ਬੰਗੀ ਤੋਂ ਪਾਸਾ ਵੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
-----
ਸਕੂਲ ਛੱਡਦਿਆਂ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਹਾਈ ਰੋਡ ਉਪਰ ਇਕ ਸਟੋਰ ਵਿਚ ਕੰਮ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਸਟੋਰ ਦੇ ਮਾਲਕ ਨਾਲ ਡੈਡੀ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਗੱਲ ਕਰੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਹਾਈ ਰੋਡ ਸਾਡੇ ਘਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਤੁਰ ਕੇ ਹੀ ਕੰਮ ’ਤੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੀ। ਕੰਮ ਉਪਰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਸਟੋਰ ਵਾਲੇ ਮੇਰੇ ਕੰਮ ਤੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਸਨ। ਮੈਂ ਹੋਰਨਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਵਕਤ ਖ਼ਰਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੀ। ਜਿਹੜਾ ਕੰਮ ਮੈਨੂੰ ਸੌਂਪਿਆ ਜਾਂਦਾ ਮੈਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਕਰ ਦਿੰਦੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਜਲਦੀ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਟਿੱਲ ਉਪਰ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ, ਜਿਥੋਂ ਮੈਂ ਗਾਹਕ ਭੁਗਤਾਉਂਦੀ। ਮੇਰਾ ਕੰਮ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਓਵਰਟਾਈਮ ’ਤੇ ਵੀ ਸੱਦ ਲੈਂਦੇ।
ਮੰਮੀ ਵੀ ਕੰਮ ’ਤੇ ਜਾਂਦੀ ਤੇ ਡੈਡੀ ਵੀ। ਨੀਤਾ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਪੰਜ ਸਾਲ ਛੋਟੀ ਸੀ। ਬਿੰਨੀ ਤਾਂ ਉਸ ਤੋਂ ਵੀ ਛੋਟਾ ਸੀ। ਜਦ ਅਸੀਂ ਇੰਗਲੈਂਡ ਆਏ ਸੀ ਤਾਂ ਉਹ ਹਾਲੇ ਬੋਲਣ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਿਆ। ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਸਕੂਲ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਸਕੂਲ ਨਜ਼ਦੀਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਆਪ ਹੀ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ।
-----
ਡੈਡੀ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸਨ। ਸਾਡਾ ਐਤਵਾਰ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਬੀਤਦਾ। ਜੇ ਕਦੀ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਡੈਡੀ ਦਾ ਓਵਰਟਾਈਮ ਲੱਗਣਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਲੰਗਰ ਖਾਣ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਂਦੇ ਪਰ ਜਾਂਦੇ ਜ਼ਰੂਰ। ਡੈਡੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪਾਠ ਕਰਦੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੈਨੂੰ ਗੁਟਕਾ ਲਿਆ ਦਿੱਤਾ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਾਠ ਚੰਗਾ ਨਾ ਲੱਗਦਾ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਮੰਮੀ ਵੀ ਪਾਠ ਕਰਿਆ ਕਰਦੀ। ਉਹ ਡੈਡੀ ਵਾਂਗ ਨਿੱਤ ਨੇਮਣ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਕਦੇ ਮੰਮੀ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਪਾਠ ਦੇ ਅਰਥ ਕਰਕੇ ਦੱਸਣ ਲੱਗਦੀ। ਕੋਈ ਸਾਖੀ ਸੁਣਾਉਣ ਲੱਗਦੀ। ਡੈਡੀ ਨੇ ਪਾਠ ਦੀਆਂ ਕੈਸਟਾਂ ਲਿਆ ਕੇ ਰੱਖੀਆਂ ਸਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਸਵੇਰੇ ਸ਼ਾਮ ਉਹ ਕੈਸਟਾਂ ਲੱਗਾ ਦਿੰਦੇ। ਘਰ ਵਿਚ ਪਾਠ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਲੱਗਦੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਗੁਟਕਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਨਾ ਜਾਂਦਾ।
-----
ਸਾਡੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਡੈਡੀ ਨੇ ਇਕ ਕਾਰ ਖ਼ਰੀਦ ਰੱਖੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸਨ ਜਦ ਕਦੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ। ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕਾਰ ਘਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਖੜ੍ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ। ਕਾਰ ਚਲਾਉਣ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਬਹੁਤ ਕਰਦਾ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਕੋਲ ਕਾਰਾਂ ਸਨ। ਡੈਡੀ ਨੂੰ ਆਖ ਕੇ ਮੈਂ ਵੀ ਕਾਰ ਦੇ ਲੈਸਨ ਲੈਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਕਈ ਵਾਰ ਟੈਸਟ ਵੀ ਦਿੱਤਾ ਪਰ ਪਾਸ ਨਾ ਹੋ ਸਕੀ। ਵੈਸੇ ਡੈਡੀ ਆਖਦੇ ਸਨ ਕਿ ਮੈਂ ਕਾਰ ਵਧੀਆ ਚਲਾ ਲੈਂਦੀ ਸੀ।
-----
ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਕੰਮ ਤੋਂ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਘਰ ਵਿਚ ਡੈਡੀ ਦਾ ਕੋਈ ਦੋਸਤ ਆਇਆ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ‘ਹੈਲੋ’ ਆਖ ਕੇ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਲੇ ਗਈ। ਮੰਮੀ ਮਗਰੇ ਆ ਗਈ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗੀ, “ਤੇਰੇ ਲਈ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਦੱਸ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ।”
“ਰਹਿਣ ਦੇ ਤੂੰ ਮੰਮੀ, ਮੈਂ ਨਈਂ ਕਰਨਾ ਵਿਆਹ।”
“ਕਿਉਂ ਨਈਂ ਕਰਨਾ?”
“ਮੈਂ, ਮੈਂ ਹਾਲੇ ਤਿਆਰ ਨਈਂ।”
“ਧੀਏ ਵਿਆਹ ਤਾਂ ਕਰੌਣਾ ਈ ਏਂ, ਸਾਲ ਅਗੋਂ ਸਾਲ ਪਿੱਛੋਂ, ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਤੇਰਾ ਵਿਆਹ ਜਲਦੀ ਹੋ ਜੇ।”
ਬਾਅਦ ਵਿਚ ਮੰਮੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਡੈਡੀ ਨੇ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਕਿਉਂਕਿ ਰਿਸ਼ਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੁੰਡਾ ਕੱਦ ਦਾ ਮਧਰਾ ਸੀ।
----
ਇਕ ਦਿਨ ਮੰਮੀ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ, “ਕੰਵਲ, ਜ਼ਰਾ ਸੋਚ ਕੇ ਦੱਸ ਕਿ ਕਿਹੋ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਚਾਹੀਦਾ ਏ ਤੈਨੂੰ?”
ਮੈਂ ਸੋਚੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਬੋਲੀ, “ਪੱਗ ਨਾ ਬੰਨ੍ਹਦਾ ਹੋਵੇ।”
ਮੰਮੀ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਧੱਫ਼ਾ ਜਿਹਾ, ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਿਆ, ਕਦੇ-ਕਦੇ ਉਹ ਇਵੇਂ ਹੀ ਕਰਿਆ ਕਰਦੀ ਤੇ ਆਖਿਆ, “ਤੇਰਾ ਬਾਪੂ ਪੱਗ ਬੰਨ੍ਹਦਾ!”
“ਇਹ ਤਾਂ ਡੈਡੀ ਨੇ, ਡੈਡੀ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਪੱਗ ਨਾਲ ਈ ਮਿਲੇ ਸੀ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤਾਂ ਚੁਆਇਸ ਹੈਗੀ ਏ ਹਾਲੇ।”
“ਇਹ ਤਾਂ ਠੀਕ ਏ, ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਆਖਦੇ ਨੇ ਕਿ ਕੰਵਲ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਬਿਨਾਂ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ।”
*****
No comments:
Post a Comment