ਕਾਂਡ – 21ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਹਰ ਵਕਤ ਹੈਰੀ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲ ਆਉਂਦੇ। ਉਹ ਸੁੰਦਰ ਸੀ, ਜਵਾਨ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੇ ਲਈ ਢੁਕਵਾਂ ਵੀ ਹੋਵੇ। ਦੋ ਧੀਆਂ ਦਾ ਬਾਪ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਪਰੀ ਲਈ ਵੀ ਠੀਕ ਸਿੱਧ ਹੋ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਮੌਕਾ ਲੱਭਦੀ ਕਿ ਉਹ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੇ। ਮੈਂ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਕਾਹਲ਼ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਅਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਬੈਠਦੇ ਤਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਭਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ। ਉਸ ਨੂੰ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪਸੰਦ ਸਨ। ਛੁੱਟੀਆਂ ’ਤੇ ਹਰ ਸਾਲ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾ। ਇੰਡੀਆ ਜਾਣਾ ਉਸ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਸ ਦੇ ਸ਼ੌਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਿਆਂ ਨਾਲ ਮੇਲ਼ ਕੇ ਵੇਖਦੀ। ਉਸ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਅਲੱਗ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੋਚਣਾ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ।
-----
ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਉਹੋ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਉਡੀਕ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਕੰਵਲ, ਡਿਸਕੋ ’ਤੇ ਚੱਲੀਏ?”
“ਡਿਸਕੋ? ....ਬਹੁਤ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ।”
“ਲੇਟ’ਸ ਗੋ ਫਾਰ ਡਿਨਰ, ਜਲਦੀ ਆ ਜਾਵਾਂਗੇ।”
“ਨਹੀਂ ਹੈਰੀ, ਤੈਨੂੰ ਪਤਾ ਈ ਏ ਇੰਡੀਅਨ ਕੁੜੀ ਏਕਣ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕਦੀ।”
“ਆਈ ਥਿੰਕ ਵੀ ਲਿਵ ਇਨ ਯੂ. ਕੇ.!”
“ਹਾਂ ਪਰ ਆਪਾਂ ਗੋਰੇ ਨਹੀਂ ਹਾਂ।”
“ਆਏ ਐਮ ਥਿੰਕਿੰਗ ਵੀ ਸ਼ੁੱਡ ਨੋ ਈਚ ਅਦਰ ਮੋਰ।”
“ਠੀਕ ਏ ਕੰਮ ’ਤੇ ਏਕਣ ਮਿਲਦੇ ਈ ਆਂ।”
“ਆਏ ਡੌਂਟ ਥਿੰਕ ਇਟ’ਜ ਇਨੱਫ।”
“ਮੈਂ ਚਾਹੁੰਨੀ ਆਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਵਕਤ ਦੇਈਏ, ਵੀ ਸ਼ੁੱਡ ਗਿਵ ਇਟ ਟਾਈਮ।”
“ਕੰਵਲ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ ਤੇਰੇ ਬਾਰੇ ਈ ਸੋਚਦਾਂ, ਇਧਰੋਂ ਗੱਲ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਕੇ, ਡਾਇਵੋਰਸ ਲੈ ਕੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਮੈਰਿਜ ਕਰਨੀ ਚਾਹੁੰਨਾ।”
“ਹੈਰੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਡਾਇਵੋਰਸ ਲੈ ਲੈ, ਦੈੱਨ ਵੀ ਟਾਕ।”
ਮੈਨੂੰ ਉਸ ਨਾਲ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਵਿਚ ਇਤਰਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਹਾਲੇ ਸਹੀ ਵਕਤ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਤਲਾਕ ਉਪਰ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਦਿਆਂ ਮੈਂ ਆਖਿਆ, “ਤੂੰ ਤਲਾਕ ਕਦੋਂ ਲੈਣਾ ਏਂ?”
“ਵਕੀਲ ਕਰ ਲਿਆ ਏ, ਵੀ ਆਰ ਟਰਾਈਡ ਟੂ ਫਾਈਂਡ ਸਮ ਗਰਾਊਂਡ ਦੈੱਨ ਵੀ ਫਾਈਲ ਏ ਕੇਸ।”
ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਫਿਰ ਵਿਆਹ ਦੀ ਗੱਲ ਆਰੰਭ ਲਈ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਖਿਆ, “ਹੈਰੀ, ਇਟ’ਜ ਨੌਟ ਦੈਟ ਈਜ਼ੀ! ਬਲਕਿ ਇਹ ਇੰਪੌਸੀਬਲ ਏ।”
“ਉਹ ਕਿਵੇਂ?”
“ਮੇਰੀ ਡੌਟਰ ਵੀ ਏ, ਜਿਧਰ ਮੈਂ ਜਾਣਾ ਏ ਉਹ ਵੀ ਉਧਰ ਈ ਜਾਏਗੀ, ਉਹਦੇ ਬਿਨਾਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ।”
“ਤੇਰੀ ਡੌਟਰ ਮੇਰੀ ਵੀ ਡੌਟਰ ਹੋਏਗੀ, ਉਹਦੇ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀਆਂ ਧੀਆਂ ਤੋਂ ਵਿਛੜਣ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਹੋਏਗਾ।”
-----
ਹੈਰੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕਈ ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਨੂੰ ਖੰਭ ਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਮੈਂ ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸਾਂਝੀ ਕਰਾਂ। ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਹਾਲੇ ਦੱਸਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦੀ। ਨੀਤਾ ਕੋਲ ਹਾਲੇ ਵੀ ਵਕਤ ਦੀ ਘਾਟ ਸੀ। ਕਾਂਤਾ ਆਰਜ਼ੀ ਗੱਲਾਂ ਲਈ ਠੀਕ ਸੀ। ਗੰਭੀਰ ਸਲਾਹ ਕਰਨ ਜੋਗੀ ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਮੈਂ ਪਰੀ ਨੂੰ ਆਖਿਆ, “ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਲਈ ਨਿਊ ਡੈਡੀ ਲੈ ਆਵਾਂ?”
“ਮੌਮ, ਯੂ ਸੈੱਡ ਦਿਸ ਬਿਫੋਰ।”
ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਐਂਡੀ ਵੇਲੇ ਵੀ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਇਹ ਸਵਾਲ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਹਾਲੇ ਤਕ ਯਾਦ ਸੀ। ਮੈਂ ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਹੋਰ ਅਗੇ ਵਧਾਏ ਬਿਨਾਂ ਟਾਲ਼ ਦਿੱਤਾ।
-----
ਹੈਰੀ ਕੰਮ ਉਪਰ ਕਾਰ ਵਿਚ ਆਉਣ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਟਿਊਬ ਵਿਚਲੇ ਵੀਹ ਪੱਚੀ ਮਿੰਟ ਮੁਕਾਬਲੇ ਕਾਰ ਵਿਚ ਘੰਟਾ ਲੱਗਦਾ। ਸਵੇਰੇ ਸ਼ਾਮ ਲੋਹੜੇ ਦਾ ਟਰੈਫਿਕ ਹੁੰਦਾ। ਕੰਮ ਉਪਰ ਗੱਡੀ ਪਾਰਕ ਕਰਨ ਦੀ ਵੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਸੀ। ਕਾਰ ਮਹਿੰਗੀ ਵੀ ਪੈਂਦੀ। ਮੈਂ ਸਭ ਸਮਝਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕਿਉਂ ਕਾਰ ਲਿਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਜਾਂਦੇ ਵਕਤ ਮੈਨੂੰ ਘਰ ਤਕ ਲਿਫਟ ਦੇਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਕਤ ਬਤੀਤ ਕਰ ਸਕਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਹੁੰਦੀ ਉਸ ਦੀ। ਕਈ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਕਾਰ ਕਿਧਰੇ ਖੜੀ ਕਰਕੇ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਕਦੀ-ਕਦੀ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਹੈਰੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਚਲੇ ਗਈ ਸਾਂ, ਮੈਨੂੰ ਸੰਕੋਚ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਮੈਂ ਹੈਰੀ ਨਾਲ ਡਿਸਕੋ ਜਾਂ ਡਿਨਰ ’ਤੇ ਬਾਹਰ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਡੈਡੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਮੰਮੀ ਦੀ ਬਹੁਤਾ ਡਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਿਹਾ। ਬਿੰਨੀ ਵੀ ਮੇਰੇ ਮੂਹਰੇ ਝਿਪ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
-----
ਇਕ ਦਿਨ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕੀਤਾ ਕਿ ਹੈਰੀ ਦਾ ਸੁਫ਼ਨਾ ਲਵਾਂ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮਨ ਚਾਹਿਆ ਸੁਫ਼ਨਾ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਲਿਆ ਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਸ਼ਾਮ ਹੈਰੀ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਰਹੀ ਤੇ ਉਸੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦੀ ਸੌਂ ਗਈ। ਜਦ ਤੜਕਸਾਰ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੈਰਾਨ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਉੱਠੀ ਕਿ ਸੁਫ਼ਨਾ ਮੈਨੂੰ ਰਵੀ ਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਉਸੇ ਨੂੰ ਹੀ ਵੇਖਦੀ ਰਹੀ ਸੀ। ਰਵੀ ਦਾ ਉਹੀ ਹਾਸਾ, ਉਹੀ ਨਿੱਕੀ-ਨਿੱਕੀ ਛੇੜ ਛਾੜ। ਉਹੀ ਮੋਢੇ ਡਿਗਵੀਂ ਚਾਲ। ਮੇਰੀ ਜਾਗ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉੱਠ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਮੈਨੂੰ ਹੌਂਕਣੀ ਚੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਉਠ ਕੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ। ਮੁੜ ਕੇ ਸੌਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ ਕੀਤੀ ਪਰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਈ। ਐਂਡੀ ਵੇਲੇ ਵੀ ਰਵੀ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਹੀ ਆਉਂਦੇ। ਮੈਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਰਵੀ ਨੂੰ ਕੋਸਦੀ ਰਹੀ ਜੋ ਮੇਰੇ ਸੁਫ਼ਨਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਇਕੱਲੇ ਨਹੀਂ ਛੱਡਦਾ ਸੀ।
-----
ਰਵੀ ਨੇ ਆਪ ਤਾਂ ਹੁਣ ਆਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਵੀ ਜੀਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇ ਰਿਹਾ। ਕੋਈ ਚਿੱਠੀ, ਸੁਨੇਹਾ, ਫੋਨ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਕਦੇ ਵੀ ਸਾਡੇ ਤਕ ਪਹੁੰਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ। ਉਪਰੋਂ ਵਿਆਹ ਕਰਾ ਲਿਆ ਸੀ। ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਹੜੀ ਕਾਹਲ਼ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਪਾਸਿਓਂ ਰਵੀ ਦਾ ਫੋਨ ਮਿਲ ਜਾਵੇ ਜਾਂ ਐਡਰੈਸ ਹੀ ਪਤਾ ਚਲ ਜਾਵੇ, ਜਾ ਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਲੜਾਂ ਤੇ ਖੂਬ ਲੜਾਂ। ਮਨ ਦਾ ਸਾਰਾ ਬੋਝ ਹਲਕਾ ਕਰ ਲਵਾਂ।
-----
ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ, “ਮੰਮੀ ਤੈਨੂੰ ਯਾਦ ਏ ਇਕ ਧਨੋਆ ਅੰਕਲ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਡੈਡੀ ਦਾ ਫਰਿੰਡ?ੂ
“ਹਾਂ, ਧਨੋਈ ਗੁਰਦੁਵਾਰੇ ਮਿਲਦੀ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਤੂੰ ਕਾਹਨੂੰ ਪੁੱਛਦੀ ਏਂ?”
“ਮੈਂ ਅੱਜ ਐਮੈਂ ਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਨਾਂ ਅਖ਼ਬਾਰ ’ਚ ਵੇਖਿਆ ਸੀ।”
“ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਸੀ?”
“ਨਹੀਂ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਊਂ ਈ ਕੁਝ ਛਪਿਆ ਸੀ, ਮੈਂ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਪੜ੍ਹਿਆ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਇਹ ਨਾਂ ਕਦੇ ਸੁਣਿਆ ਏ।”
“ਧਨੋਈ ਮਿਲਦੀ ਹੁੰਦੀ ਏ, ਆਦਮੀ ਤਾਂ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਘੱਟ ਈ ਆਉਂਦਾ ਏ।”
-----
ਅਗਲੇ ਐਤਵਾਰ ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋ ਗਈ। ਆਮ ਤੌਰ ’ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਬਿੰਨੀ ਛੱਡ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਕੋਲੋਂ ਲਿਫਟ ਮਿਲ ਜਾਂਦੀ। ਕਦੇ ਮੈਂ ਵੀ ਛੱਡ ਆਇਆ ਕਰਦੀ। ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਮੰਮੀ ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਂਦੀ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਹ ਆਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਪਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕੱਪੜੇ ਧੋਣ ਜਾਂ ਪਰੀ ਨੂੰ ਨਹਿਲਾਉਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਹੁੰਦਾ। ਮੈਂ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਜਾਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦੀ ਆਖਣ ਲੱਗੀ, “ਮੈਂ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਕਦੋਂ ਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਸੀ ਭਾਈ, ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਜ਼ਰੂਰ ਜਾਇਆ ਕਰ, ਪਾਠ ਸੁਣਿਆ ਕਰ, ਪਾਠ ਕਰਿਆ ਵੀ ਕਰ। ਤੈਨੂੰ ਤਾਂ ਇਹ ਵੀ ਨਈਂ ਪਤਾ ਕਿ ਤੂੰ ਗੁਟਕਾ ਕਿਥੇ ਰੱਖਿਆ ਹੋਇਆ।”
-----
ਉਹ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੀ। ਉਹ ਪਰੀ ਨੂੰ ਚਾਈਂ-ਚਾਈਂ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਲੱਗੀ। ਉਹ ਪਰੀ ਨੂੰ ਸਦਾ ਹੀ ਨਾਲ ਚਲਣ ਲਈ ਆਖਦੀ ਪਰ ਪਰੀ ਐਤਵਾਰ ਨੂੰ ਸੁੱਤੀ ਹੀ ਨਾ ਉੱਠਦੀ। ਹੁਣ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੋ ਗਏ ਸਨ ਪਰ ਨੌਰਥ ਰੋਡ ਉਪਰ ਪੈਂਦੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵਿਚ ਸੰਗਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਢੁੱਕਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਟੌਟਨਹੈਮ ਤੇ ਵਲਥਮ ਸਟੋਅ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਜਿਹੇ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਦਾ ਕਾਰ ਪਾਰਕ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਸੀ ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਵੀ ਇਥੇ ਸੰਗਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ। ਮੈਂ ਇਥੇ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਦਿਨ ਸੁਦ ’ਤੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ।
-----
ਕਾਰ ਖੜ੍ਹੀ ਕਰ ਹਾਲ ਵੱਲ ਜਾਂਦਿਆਂ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿਚ ਧਨੋਈ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਦੀ ਕਾਹਲ਼ ਛਾਈ ਪਈ ਸੀ। ਮੇਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਹੈਰੀ ਵਰਗੀ ਸ਼ਕਲ ਦੀ ਕਿਸੇ ਔਰਤ ਨੂੰ ਲੱਭ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਹਾਲੇ ਭੋਗ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਿਆ।
ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਜਾ ਕੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਿਆ ਤੇ ਪਰੀ ਤੋਂ ਵੀ ਟਿਕਵਾਇਆ। ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਖੋਹ ਜਿਹੀ ਪੈਂਦੀ ਸੀ। ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਭੋਗ ਪਵੇ, ਮੈਂ ਧਨੋਈ ਅੰਟੀ ਨਾਲ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਰਾਂ। ਮੈਂ ਹੈਰੀ ਬਾਰੇ ਕੁਝ ਹੋਰ ਜਾਨਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ।
-----
ਪਰੀ ਅੰਦਰੋਂ ਉਠ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਕੇ ਹੋਰ ਜੁਆਕਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਮੈਂ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਆ ਗਈ। ਮੌਸਮ ਠੀਕ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਕਾਫ਼ੀ ਭੀੜ ਸੀ। ਇੰਨੀ ਭੀੜ ਵਿਚ ਧਨੋਈ ਕਿਥੋਂ ਮਿਲਣੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ ਭੋਗ ਪੈ ਗਿਆ। ਲੋਕ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਲੈ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੇ। ਮੰਮੀ ਵੀ ਆ ਗਈ ਤੇ ਮੈਨੂੰ ਗੁੱਸੇ ਹੁੰਦੀ ਬੋਲੀ,
“ਤੇਰੀ ਵੀ ਕਮਾਲ ਹੋਈ ਪਈ ਏ, ਇਥੇ ਜੁਆਕਾਂ ’ਚ ਜੁਆਕੜੀ ਬਣੀ ਪਈ ਏਂ, ਭੋਗ ਤਾਂ ਪੈ ਲੈਣ ਦਿੰਦੀ।”
“ਮੰਮੀ, ਤੇਰੀ ਆਹ ਪਰੀ ਨਹੀਂ ਟਿਕੀ।”
-----
ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਵਿਚੋਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਮੇਰੇ ਹੱਥਾਂ ’ਤੇ ਰੱਖਿਆ ਤੇ ਥੋੜ੍ਹਾ ਪਰੀ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਇੰਨੇ ਵਿਚ ਇਕ ਔਰਤ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਜੱਫ਼ੀ ਪਾ ਕੇ ਮਿਲੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਤਰਾਸ਼ੇ ਭਰਵੱਟੇ ਹੈਰੀ ਵਰਗੇ ਸਨ। ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਈ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ’ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰਦੀ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਜੀਂਦੀ ਰਹਿ ਧੀਏ, ਜੀਂਦੀ ਵਸਦੀ ਰਹਿ!” ਆਖ ਕੇ ਉਹ ਚੁੱਪ ਕਰ ਗਈ ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਗ਼ਲਤ ਕਹਿ ਗਈ ਹੋਵੇ। ਫਿਰ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ, “ਭੈਣ ਜੀ, ਇਹ ਵੱਡੀ ਏ?”
“ਹਾਂ।”
“ਅੱਛਾ ਧੀਏ, ਰੱਬ ਭਲੀ ਕਰੂ! ਉਹ ਸਭ ਵੱਲ ਦੇਖਦਾ ਏ, ਬਹੁੜੇਗਾ ਇਕ ਦਿਨ।”
-----
ਉਸ ਨੇ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰਾ ਬਣਾ ਕੇ ਆਖਿਆ। ਫਿਰ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਦੱਸਣ ਲੱਗੀ, “ਭੈਣ ਜੀ, ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਵੀ ਜੱਗੋਂ ਤੇਰਵੀਂ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਸੀ ਪਰ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਨੇ ਹੱਥ ਦੇ ਕੇ ਬਚਾ ਲਿਆ।”
“ਉਹ ਕਿਮੇਂ?”
“ਸਾਡਾ ਮੁੰਡਾ.... ਹਰਬੰਸ ਆਪਣੀ ਵੈਫ਼ ਨਾਲ ਝਗੜਾ ਕਰੀ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਇਹ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਝ ਛੱਡ ਛੱਡਾ ਕੇ ਘਰ ਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਖੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਰੱਖਣੀ ਹੋਰ ਵਿਆਹ ਕਰੌਣਾ, ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਡਰ ਗਏ ਸੀ, ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਦੋ ਕੰਜਕਾਂ ਵੀ ਨੇ, ਇਹ ਤਾਂ ਕਲਗੀਆਂ ਵਾਲੇ ਨੇ ਮਿਹਰ ਕੀਤੀ, ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਮਨ ਸਮੱਤਿਆ ਪਈ ਤੇ ਦੋਨੋਂ ਹੀ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।”
“ਇਹ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਹੋ ਗਿਆ.... ਭੈਣੇ।”
ਫਿਰ ਮੰਮੀ ਮੈਨੂੰ ਬੋਲੀ, “ਚੱਲ ਧੀਏ ਘਰ ਨੂੰ ਚੱਲੀਏ।”
*****
ਚਲਦਾ
No comments:
Post a Comment